Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

                   17-12-2012
           "Ο Επίορκος επιστρέφει" 
 

Αρχίζω την χρονιά με ανεκδοτάκι... Δύο ξανθιές συζητάνε. Κάποια στιγμή λέει η μία στην άλλη. “Ξέρεις να μου πεις πέντε χώρες;” και απαντάει η άλλη “Τί, ξένες;”

Καλησπέρα ακροατές μου. Πρώτη εκπομπή για φέτος. Είχα μια βαρβάτη ραδιοφωνική καθυστέρηση, αλλά έδωσα κάτι παραπάνω για την έκτρωση και όλα πήραν τον δρόμο τους. Καλή χρονιά να έχω. Να είμαι γερός και υγειής να σας τα λέω και πάλι από μικροφώνου. Για δεύτερη χρονιά σκοπεύω να συνεχίσω να σκαρώνω κάθε εβδομάδα πολλά αυτοτελή και αυτοσχέδια κάλαντα συνολικής διάρκειας μιάμιση ώρα, με μοναδικό αντάλαγμα λίγη από την προσοχή σας. Και φέτος στην μουσικοκινητική μου ονείρωξη πρωταγωνιστές θα είναι οι πάσης φύσεως και χρώματως φασίστες και στημένοι αρσιβαρίστες που με σημαδεμένες μπάρες παριστάνουν στο φίλαθλο κοινό τους Σουγκλάκους της πολιτικής και της κοινωνίας. Μορφάζουν, ιδρώνουν παντού εκτός από τ'αυτιά, φωνάζουν επειδή δήθεν ζορίζονται και στο τέλος αγκαλιάζονται στα τριαδυκά τους βάθρα, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος σέρνει τα πόδια του και κατευθήνεται ιδροκοπόντας να στήσει το προσωπικό του μνημείο. Το μνημείο του άγνωστου αρσιβαρίστα. Φυσικά πρωταγωνιστής και φέτος θα είσαι και εσύ. Εσύ και η αδιαφορία σου, εσύ και το υπερβολικό σου ενδιαφέρον. Εγώ θα είμαι και για φέτος μια κακοντυμένη, μεσήλικας τσατσα. Κακοπληρωμένη και αποκρουστική που θα μεσολαβήσει για να συνεβρεθείς εσύ και αυτοί. Όλα άλλωστε γίνονται για τον οργασμό. Τον εξουσιομανή οργασμό, τον αντιεξουσιαστικομανή οργασμό. Τον αριστερό, τον δεξιό. Τον φυσικό και τον υπερφυσικό. Τον κοινόβιο και τον αυστηρά ιδιωτικό. Για άλλη μια φορά θα στα πω με την πρέπουσα απαισιοδοξία. Με ένα δάκρυ μόνιμα ζωγραφισμένο κάτω από το μάτι αλλά φανατικά αντιφατικός καθώς θα σου χαμογελάω συνέχεια και θα προσπαθώ να σε παρασύρω σε μια ιλιγγιώδη ζωγραφιά, με 'μένα να βγαίνω στη σκηνή με κατακόκκινη μύτη και κατακόκκινη καρδιά και 'σένα να γελάς με όσα υποφέρω. Θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια με ταχυδακτυλουργικά και ταρατατζούμ να μη καταλάβεις ποτέ πως μαζί τα υποφέρουμε όλα. Ίσως όμως και το μόνο που θα καταφέρω να είναι να παγιδευτώ και αντί για μέγας και τρανός μισός Απολλώνιος, μισός Διονυσιακός Σάτυρος να καταντήσω μονάχα ένας σοβαρός κλόουν...

Χρόνια και ζαμάνια αγαπητοί μου. Το τελευταίο μας ραντεβού ήταν πριν καν τις τελευταίες εκλογές. Πόσα γίνανε από τότε είναι αξιοθαύμαστο. Σε αυτή τη χώρα συμβαἰνει το εξής παράδοξο. Κυριαρχεί η μονοτονία η οποία όμως μας έχει μόνιμα σε εγρήγορση. Ρίχνοντας μια ματιά στα περσινά μου κείμενα, διαπίστωσα πως δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια λόγια, οι ίδιες ελπίδες και οι ίδιοι κίνδυνοι, κ'όμως, κάθε νέο δελτίο ειδήσεων, κάθε νέα δήλωση, κάθε νέα οικονομικο-πολιτική εξέλιξη μας δἰνει τροφή για καινούριες συζητήσεις και καινούρια συμπεράσματα. Ή τουλάχιστον κρατάει το ενδιαφέρον μας πάντα φρέσκο, σαν καινούριο. Και μη ξεγελιέσαι, ακόμα και η αδιαφορία ξανανιώνει, μη σου πω ειδικά αυτή. Άμα οι αριστεροί ανανεώνοντιαι μία, οι αδιάφοροι ανανεώνονται δέκα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν οι αριστεροί συνεχώς διασπόνται και η αδιάφοροι αρχίζουν να συσπειρώνονται. Αλλά και πάλι δεν είναι εντελώς καινούρια ούτε αυτή η εξέλιξη. Η βαλίτσα σε αυτή τη χώρα δε ξέρουμε τελικά που θα πάει αλλά ξέρουμε πως είναι η ίδια βαλίτσα που περιφέρεται εδώ και πολλά χρόνια και ας την μπαλώνουν και την σουλουπώνουν συνεχώς. Πρόκειται για ένα ολοκαίνουριο, μεταχειρισμένο προϊόν...

Προ λίγων μηνών λοιπόν, οι αλήτες, τα γουρούνια και οι ψηφοφόροι άσκησαν τα δημοκρατικά τους καθήκοντα και κάθησαν στα αντιδημοκρατικά τους καθίσματα. Στην ηλεκτρική καρέκλα του φασισμού δηλαδή. Του οικονομικού, του πολιτικού και του κοινωνικού φασισμού δηλαδή. “Άσε τις αριστεριτζίδικες υπερβολές ρε Αλέξαρχε τώρα. Ξαφνικά η κυβέρνηση έγινε φασιστική και δεν έχουμε δημοκρατία; Τί σόι πολίτης είσαι άμα δε συγκρατήσε λίγο στα λόγια σου” θα μου πεις. Με προσβάλεις. Αριστεριτζίδικες υπερβολές εγώ; Μακρυά μου. Θα κάνουμε μια επανάληψη επειδή δε με προσέχεις ιδιαίτερα όταν σου μιλάω. Πρώτον ο φασισμός είναι νοοτροπία και όχι ιδεολογία και άμα το να κρατάς ζωντανό το κρατικό κεφάλαιο γονατίζοντας πάντα τον μέσο και κάτω γωνία πολίτη και τον πάνω πολίτη να τον αφήνεις στην ησυχία του δεν είναι παγιωμένη νοοτροπία, τί είναι; Και δεύτερον η Δημοκρατία έχει τρεις βασικές αρχές. Την αρχή της πλειοψηφίας, την ισονομία και τον διαχωρισμό των εξουσιών. Και σε προκαλώ. Δες ποιοι και με πια δύναμη κυβερνάνε, ποιοι δικαιούνται ασυλία και ποιοι όχι και ποιοι βρίσκοναται κατά βάση στη φυλακή από τους κατα καιρούς εγκληματίες και ποιοι έξω. Ποιοι; Κάποιοι, κάπου, κάποτε ε;...

Τί είδαν τα ματάκια μας σ΄αυτές τις έρμες τις εκλογές; Φίρδην μίγδην, νομίζω πως είναι ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός. Φίρδην μύγδιν μέσα στη βουλή, φίρδην μύγδην στα μυαλά των ψηφοφόρων, φίρδην μύγδιν φυσικά και το μύνημα των εκλογών. Το μυστήριο των πυραμιδών μπορεί να λυθεί. Η ουσία της τρυαδικότητας του Θεού μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή, αλλά σ' αυτό το καταραμένο το μύνημα των εκλογών πότε δε θα καταλήξουν αυτοί οι άνθρωποι. Ο καθένας έβγαλε τα συμπεράσματά του και ήταν τόσα πολλά τα άτιμα τα συμπεράσματα που και 'μεις μπερδευτήκαμε για το τί τελικά θέλαμε να πούμε. “Ρε μαλάκα τί ήθελα να πω;Κόλλησε το μυαλό μου τώρα. Σταμάτα λίγο να μιλάς να συγκεντρωθώ.” που να σταματήσει αυτός. “Ρε συ, σοβαρά μη μιλάς για λίγο.” τίποτα αυτός, το βιολί του. “Σταματάς λίγο;” μπααα “Σταμάτα λίγο” τίποτα “Ε θα σκάσεις καμιά ώρα;”! Και όταν σκάσει η βόβμα θα αναρωτιόμαστε ποιος την έβαλε...

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω δε ξέρω, γ'αυτό θα το πάρω με τη σειρά. Κακή αρχή θα κάνουμε λοιπόν. Το ισχυρό κόμμα της βουλής μας είναι η Ακόμα πιο Νέα Δημοκρατία. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Ανία και πάλι ανία. Νέα Δημοκρατία, Πασόκ, Πασόκ Νέα Δημοκρατία. Από την εποχή που ο μέγας στο είδος του ήταν ο Χάρρυ Κλυνν μέχρι σήμερα όλοι εμείς αυτού του κλάδου -τρομάρα μου-αναγκαζόμαστενα σχολιάζουμε το ίδιο και απαράλαχτο σχήμα. “Και τί εναλλάκτικές έχουμε ρε Αλέξαρχε;” θα μου πεις και θα συμφωνήσω, αλλά μήπως και αυτή η αηδία έχει παραγίνει λίγο ρε σύντροφε; Έγινε το όνειρο του Αντώνη πραγματικότητα και είναι πρωθυπουργός. Αυτή η αξεπέραστη ιδιοφυία λοιπόν που μας κυβερνάει θα μείνει στην ιστορία σαν τον πιο ατάλαντο προθυπουργό. Ακόμα και ο Γιωργάκης που και που σου έκανε κέφι να τον ακούσεις, αυτός δεν ακούγεται με τίποτα. Κάνει τις πιο βαρυσήμαντες δηλώσεις της μεταπολίτευσης σα να υπαγορεύει συνταγή για μουσακά. Η Βέφα Αλεξιάδου της πολιτικής λοιπόν, οπλισμένος με αιμοβορίδιους ρήτορες και μισότρελα μπουμπουκάκια σταμάτησε τις κωλοτούμπες και θρονιάστηκε φαρδύς, πλατύς στο θρόνο του βασιλιά καρνάβαλου σε ένα Ρίο Ντε Τζανέιρο πιο άδειο από ποτέ, πάνω στο άρμα να παρελαύνει αξιολύπητα προς το τέλος...

Το παλιό μου ΠΑΣΟΚ
το χαρίζω σε 'σένα
να προσέχεις Αλέξη
μη χαλάσουν τα φρένα (δις)

Δεύτερος και καταιδρωμένος από τον φόβο μη βγει πρώτος ήρθε ο μικρός Αλέξης που πανηγύρισε και γλέντησε, και ντύθηκε τουπέ και θράσος χωρίς να πήρε ποτέ του χαμπάρι πως άμα αποτελούσε το τουρλουμπούκι που αποκαλεί ενωτικό μέτωπο την ελπίδα που ισχυρίζεται για την κοινωνία έπρεπε να είχε εκτοξευθεί στην πρώτη θέση με διαφορά. Πως είναι δυνατό την τόσο οφθαλμοφανή σωτηρία που προσφέρει απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην την είδε η πελιοψηφία των ψηφοφόρων; Και μη μου πεις πως φταίνε τα κανάλια και ότι ο Έλληνας είναι δεξιός. Ο Έλληνας τέτοιες εποχές, περισσότερο από αριστερός και δεξιός είναι απελπισμένος και άμα μια ηλιαχτίδα σωτηρίας φαινότανε έστω από αριστερά γωνία τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβρνούσε. Αλλά άντε πες γράψε λάθος, τί να κάνουμε; Πέρασε το φορολογικό νομοσχέδιο, πανηγυρίζει το τρίο χλαπάτσα που κυβερνάει για τον οικονομικό μας θρήνο και η αξιωματική αντιπολίτευση, αντιπολιτεύεται με κουλτουριάρικα αστειάκια, σαρκαστικά και καλά του κώλου τύπου “
«τελικά ο Γκοντό ήρθε», αλλά μόνον «μέχρι την άλλη εβδομάδα που θα ξαναφύγει και πάλι θα τον περιμένουμε». Σε εποχές πραγματικά ακραίες η αριστερά σε μια ιστορική ευκαιρία να παίξει έναν καινούριο ρόλο στη κοινωνία κάνει επείδειξη εξυπνακισμού και κουλτούρας ή στη καλύτερη περίπτωση μας απασχολεί για το πόση Αθήνα πήδηξε όταν το φίδι -όπως έγινε μόδα να λέγεται τελευταία- έχει φύγει προπολού απ΄το αυγό και κυκλοφορεί σε πλατείες και γειτονιές μιλώντας σατανικά και παμπόνηρα την ίδια γλώσσα που μιλάει ο λαός, Συγνώμη αλλά δε φτάνει...

Στη τρίτη θέση έχουμε ίσως τη μόνη ενδιαφέρουσα εξέλιξη των τελευταίων χρόνων. Μιλάω για το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ που έπειτα από πολλά χρόνια πήρε τον δρόμο της ποσοστιαίας κατηφόρας κάτι που έπρεπε φυσικά να γίνει καιρό πριν. Το κακό βέβαια είναι πως μια απόλαυση μας προέκυψε και αυτήν τα άτιμα τα σημεία των καιρών μας την βγάζουνε από τη μύτη. Αφού έχουμε αυτή τη προσωμοίωση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θα έπρεπε την τόσο ιστορική θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ στη κομματική κατάταξη να κατακτήσει πλέον μια εναλλακτική λύση, αντ' αυτού τα ποσοστά του ΠΑ.ΣΟ.Κ μοιράστηκαν αριστερά και δεξιά, χωρίς φρόνηση και χωρίς αίσθημα ευθύνης. Και ρωτάω εγώ βλακοδώς πιθανότατα. Τόση ήταν η ιδεολογική πίστη των τόσο φανατικών ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ όλα αυτά τα χρόνια; Δυστυχώς η κάθοδος του ΠΑ.ΣΟ.Κ σηματοδότησε την άνοδο της Σάρας και της Μάρας. Όλη η δύναμη αντί να μεταφερθεί εξ ολοκλήρου σε έναν αριστερό πυρήνα όπως θα περιμέναμε, βοήθησε τα ποσοστά των Ανεξάρτητων Ελλήνων Παλαιοημερολογητών και της μαύρης κ' άραχνης αυγής. Εκτός αυτού οι 4οι Ανεξάρτητοι Έλληνες απ' ότι φαίνεται διασπόνται άρα πιθανόν σβήνουν σιγά, σιγά από τον χάρτη και το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ ετοιμάζεται να διασπαστεί εκλογικά με το κόμμα του Λοβέρδου, την ΡΙ.Κ.Σ.Υ, τρομάρα του. Τί θέλω να πω; Πως η ήττα του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι δυστυχώς το απότομο ξύπμνημα των μέχρι τώρα κομματόσκυλων που κατάλαβαν πόσο έχει απομακρυνθεί το κόμμα από οτιδήποτε το αριστερό και το προοδευτικό πολιτικά, άρα δε κινήθηκαν ενωμένοι όλοι μαζί προς αναζήτησην καινούργιας ελπίδας με λαϊκότερο προσανατολισμό. Μονάχα σαν καμικάζι ανατοίναξαν το κόμμα και σαν τις στάχτες του σκορπίστηκαν τυχαία εδώ και 'κει. Παρόλα αυτά όμως μην περιμένεις να θρηνήσω την ήττα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Συγνώμη αλλά δε κλαίω που φεύγεις...

Στη 5η προς το παρόν θέση βρέθηκε ο μέγας Έλληνας. Ο ζεστός, ο φιλόξενος, ο χορατατζής. Ο γλυκά αυθόρμητος. Ο αμόρφωτος αλλά σοφός Έλληνας που σου έχει πάντα ένα χαμόγελο φυλαγμένο. Ο κημπάρης. Ο Ζορμπάς, ο καπετάν-Μιχάλης. Ο Οδυσσέας, ο Ορέστης. Το κλάμα της Ανδρομάχης μπρος στον επικείμενο θάνατο του Έκτορα. Μαύρη κοροϊιδία σου κάνω ακροατή μου σκοτεινιασμένος από την μαύρη και άραχνη αυγή που προβλέπεται να ζήσει αυτή η χώρα. Δεν είναι καινούριο το φαινόμενο στη ψυχή του Έλληνα. Χρειάστηκε μόνο ένας Καρατζαφέρης να βάλει τον δηλητηριασμένο greek musaka στον φούρνο, μια εκτός τόπου και χρόνου αριστερά που δε ξεχωρίζει τον ρατσισμό από τον ρεαλισμό, ένα πολιτικά χυδαία ΠΑ.ΣΟ.Κ και την ακροδεξιά χείρα της Νέας Δημοκρατίας απλά για να πάρει όνομα και χαρακτήρα αυτή η λυπητερή έκφανση του Έλληνα. Το φρενοκομείο της Χρυσής Αυγής, όπως και κάθε τέτοιο ανά τον κόσμο, ήρθε για να μείνει όσο υπάρχει ο κίνδυνος να συσπειρωθεί ο λαός και να προλάβει τον ξεκοιλιασμό της καθημερινότητάς του. Σε μία χώρα τόσο επιρεπή στην εμφύλια σπατάλη το ποιο εύκολο είναι να δείξεις τον μετανάστη σαν τον πρόβλημα του τόπου, πόσο μάλλον όταν έχεις και μια αριστερά που τρέχει δύο φορές παραπάνω όταν πρέπει να υπερασπιστεί τον μετανάστη αντί για τον Έλληνα με πρόσχημα το προλεταριακό και το ταξικό χρέος όταν κατα τα άλλα καμία επικοινωνία δεν έχεις με τον μέσο προλετάριο. Όταν λοιπόν δαιμονοποιήσεις τον ξένο, πετάς και μία Χρυσή Αυγή με τρόπο έντεχνο και δημοσιογραφικά σκοτεινό και πετυχαίνεις την τέλεια διάσπαση και γευματίζεις ανενόχλητος την ώρα που η υπόλοιπη χώρα σφάζεται μεταξύ της. Όταν η τυφλή βία και η απανθρωπιά δε περιορίζεται σε μία περιορισμένη χρονικά φούσκα αλλά παγιώνεται και θωρακίζεται με σταθερά και εντός του νόμιμου πλαισίου τείχη και όταν μπρος τον εκτυφλωτικό σκοταδισμό ο άλλος απλά φοράει τα γυαλιά του και βγαίνει εφησυχασμένος για ποτό σηκώνεις καταθληπτικά το κεφάλι σου στον ουρανό και αναζητάς τον περίφημο Θεό της Ελλάδας, αυτόν τον γνωστό- άγνωστο κόλακα που αφήνει τον εκλεκτό του λαό να λιώνει στο θειάφι. Και σε ρωτώ φρικαρισμένος. Πού είναι ο Θεός οέο να δει τα χάλια μας;...

Στη 6η θέση η Φιλολογική Αριστερά του θείου Φώτη ενθουσιάστηκε σαν έφηβος που βρέθηκε τετ-α-τετ με την ιστορία και αποφάσισε να γίνει το κλειδί για να ανοίξει το βασίλειο της κυβερνητικής παρτούζας, για να σώσει την Ελλάδα και να μην την αφήσει απροστάτευτη χωρίς κυβέρνηση. Έτσι ο Θείος Φώτης μπήκε στο χορό και μας έσωσε συμπράτοντας σε μια κυβέρνηση που ποσός με ενδιαφέρει άμα είναι αριστερή η δεξιά τυπικά, αλλά που με καίει βασανιστηκά το ότι είναι άκρως επικίνδυνη για την υγεία μας, το ότι λέει εκνευριστιά πολλά ψέματα, το ότι χωρίς καμία ντροπή τολμάει να πανηγυρίζει σαν επιτυχία κάθε νέα σπρωξιά που μας δίνει στον οικονομικό και κοινωνικό κατήφορο και λυπάμαι ειλικρινά που με αυτό το κουτοπόνηρο εκλεπτισμένο
low profile της, η ΔΗΜ.ΑΡ τελικά χρησιμοποίησε την μόρφωση και την ψυχραιμία της ενάντια του λαού και όχι υπέρ της. Με αγχώνει πολύ δυστυχώς μήπως και αυτά τα περί λαού τα χαρακτηρίσεις λαϊκιστικά, αλλά άμα ζήσεις αγκαλιά με το τέρας της ανεργίας και το βάσανο του που και αν θα ζήσεις θα με καταλάβεις....

Κάτω απ' τον κομμουνισμό μου
η καρδιά μου σβήνει
κ' αν το σφάλμα είναι δικό μου
δείξε καλοσύνη

Τα παράνομά μου χρόνια
τα χω κόψει στο χω πεi
Bάζω Ρωσική κωλόνια και
σου πατάω διαγραφή

Τελευταίο και καταιδρωμένο το τιμημένο ΚΚΕ. Και κερατάδες και δαρμένοι οι σύντροφοι του Περισσού. Αλλά μερικές φορές τα θέλει και του κερατά ο κώλος του. Γιατί άμα φίλε μου την έχεις ικανοποιημένη την γυναίκα σου γιατί να σου γυρίσει την πλάτη; Άμα την ικανοποιείς σεξουαλικά, συναισθηματικά, βιοποριστικά, μπορείτε να πείτε δύο κουβέντες όμορφες γιατί να σε απαρατήσει πες μου! Άμα όμως δεν την ικανοποιείς, δεν της δείχνεις πως νοιάζεσαι, σε συντηρεί εκείνη και όταν σου μιλάει Ελληνικά εσύ της σφυράς στα Ρώσικα και θα σου φύγει και θα σε ξεχάσει και ας δικαιολογήσε εσύ μετά, και ας λες πως έκανες ότι θεωρούσες σωστό και ας ξεσκαρτάρεις την ατζέντα σου για να διαγράψεις τους φίλους και τους γνωστούς που κάνανε κακό στη σχέση σας. Όπου γυναίκα βάλε λαός και που σαι; Άσχετο. Όπου αγαπάς πολύ μη πας...

Εδώ είμαστε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα των εγκληματικών παραλήψεων και των εγκληματιών αφηρημένων. Ξέχασε ο Παπακωνστανίνου τί έγινε η λίστα Λαγκάρντ ξέχασε και ο Βενιζέλος. Κάποιος θυμήθηκε και την έστειλε στον Βαξεβάνη. Αυτός θυμήθηκε να κάνει το δημοσιογραφικό του χρέος. Την δημοσιοποίησε και οι αρχές θυμήθηκαν να τον συλλάβουν ενώ τον Ρουσόπουλο, τον Βουλγαράκη και τόσους άλλους ξέχασαν να τους συλλάβουν. Τα κανάλια τώρα και ειδικά το Μέγκα ενώ πριν τον Βαξεβάνη θυμόντουσαν να αναφέρουν τρεις την ώρα το θέμα της λίστας, όταν ο Βαξεβάνης την δημοσιοποίησε ξέχασαν να δώσουν ιδιαίτερο βάρος σε μια τόσο σημαντική είδηση. Επίσης να μη ξεχάσω ότι ο Μπόμπολας είναι μέσα στη λίστα Λαγκάρντ κ' αυτός. Να μη ξεχάσω να αγοράσω κρεμμύδια και πατάτες και με χωρίσει η γυναίκα μου και τριγυρνάω σαν τον Γαρδέλη σε ταινία του 80. Εσύ με θυμάσαι ρε πούστη; Γιατί εγώ θα σε θυμάμαι...

Ακούτε τον Επίορκο ο οποίος αναμένει σε αναμένα κάρβουνα το τέλος του κόσμου τώρα την Παρασκευή που μας έρχεται. Εγώ καιρό τώρα έχω κάνει την πρόβλεψη πως την Παρασκευή που μας έρχεται θα είναι η μέρα θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά δε το βλέπω, καθώς εκδίδει βιβλίο τώρα στα κοντά, επομένως και οι τελευταίες ελπίδες να υπάρχει θεός ή έστω θεός που θυμάται τις εκρεμότητές του δεν υπάρχει. 21 άνθρωποι πνίγηκαν προσπαθώντας να μεταναστεύσουν στη πατρίδα μας. 20 παιδιά σε σχολείο στην Αμερική. Αμέτρητοι νεκροι σε Συρία, Αίγυπτο, Λιβίη κλπ. Επομένως ή η καταστροφή έχει ήδη έρθει, ή όπως και να 'χει είμαστε τόσο άτυχοι που αυτός ο κόσμος δε πρόκειται να καταστραφεί ποτέ...